[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Marek Hłasko
Śliczna dziewczynaByła to rzeczywiście śliczna dziewczyna. Ludzie przychodzący do tego parku - nawet tacy, którzy czynili to od wielu lat - nie pamiętali, aby zjawiła się tutaj kiedykolwiek choć jedna taka, która mogłaby stanąć koło niej. Ta dziewczyna podrywała wiarę w materialność świata; przechodzący obok ławki, na której siedziała, doznawali wrażenia, iż przeszli pięć kroków w innym świecie. Nawet staruszek, od lat łażący tędy z laską zakończoną szpikulcem, otworzył usta i szedł tak aż do końca alejki. A staruszek ten wiele widział, wiele mógłby powiedzieć o majowych nocach, kiedy - dusząc się ze złośliwej satysfakcji - wypłaszał stąd ubogich kochanków.
Dziewczyna siedziała na ławce z chłopcem. Chłopiec nie mógł mieć więcej lat od niej - to znaczy dziewiętnaście lub dwadzieścia. Był także ładny, lecz ona gasiła go każdym, nawet najbardziej nieznacznym ruchem lub spojrzeniem. Ta dziewczyna miała w sobie kawał słońca - tak myśleli przechodzący tędy. W pewnym momencie rzekła:
- Późno już. Muszę iść.
- Jak chcesz - powiedział chłopiec. - Mnie tutaj dobrze.
- Zrobisz to, o co cię proszę, czy nie?
- Już ci powiedziałem.
- Będziesz żałował.
- To moja sprawa - powiedział chłopak. Wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów: prztyknął w denko, wyciągnął jednego i zapalił. Potem schował paczkę z powrotem.
- Ja też palę - rzekła dziewczyna.
- To bardzo niedobrze. Nikotyna szkodzi na zdrowie. Poza tym człowiek brzydnie.
Popatrzyła na niego spod zmrużonych powiek. Oczy miała brązowe, ciemne: migotała w nich miodowa gwiazdka. Chciała coś powiedzieć, lecz przechodził koło nich jakiś mężczyzna w granatowym kiepskim garniturze.
Był to nieznaczny urzędnik: nie osiągnął w życiu niczego, gdyż brakło mu i talentu, i wytrwałości. Jak każdy tego rodzaju człowiek uważał się jednak za skrzywdzonego i niezrozumianego. Popatrzył na śliczną dziewczynę i pomyślał: „Mój Boże! Gdybym ja miał taką! Może by to wszystko zaczęło być inne? Taka kobieta może odmienić wszystko; może dla niej wziąłbym się jeszcze za coś? A tak - złamane życie. Ech, cholera! Muszę iść do kina. Człowiek zaczyna się rozklejać...” Posmutniał i przyśpieszył kroku.
Skoro tylko przeszedł, dziewczyna zapytała chłopca:
- Dasz czy nie?
- Nie lubię się powtarzać - odparł.
Patrzyła na niego swymi ciemnymi oczyma i rzekła cicho:
- Ty skurwysynu.
Roześmiał się. Kopnął czubkiem buta kamyk leżący na ścieżce i powiedział bardzo cichym, melodyjnym głosem:
- Popełniasz małą omyłkę: nie jestem twoim dzieckiem.
- Gdybyś był moim dzieckiem - rzekła - wiedziałabym, co z tobą zrobić.
Spojrzał na nią z ukosa i odparł:
- Dlaczego więc radzisz się mnie, co zrobić ze swoim?
- Jest także i twoje.
- Ty bardzo pięknie mówisz - rzekł - i na pewno bardzo wzruszająco. Ale ja nie byłem wtedy sam. Był i Mietek, i Roman, i jeszcze paru innych. Dlaczego przychodzisz do mnie po forsę? Czy ja jestem świętym Mikołajem?
- Ja z tamtymi nic nie miałam.
- Wychodziłaś z nimi na dwór.
- Po to, żeby odetchnąć i przejść się kawałek. Była wtedy taka piękna noc...
- Ach tak - powiedział obojętnie. Zgasił papierosa i oparłszy ramiona o poręcze ławki, przeciągnął się. Patrzył chwilę na wygasające niebo, potem rzekł: - Przykro mi, ale ja już dawno przestałem wierzyć w cuda. Jeszcze nie słyszałem, aby dziewczyna szła w nocy nad rzekę z mężczyzną li tylko po to, aby popatrzeć na księżyc. Zwykle księżyc w takim wypadku kapuje na nich.
Dziewczyna uniosła głowę i popatrzyła mu w oczy. Milczała; w ręku miażdżyła małą gałązkę. Ręce miała takie, jakie miewają Madonny na starych obrazach: długie, szczupłe nerwowe, żyjące własnym, pięknym życiem. Człowiek, który w tej chwili przechodził koło nich, spojrzał na nią, potem na jej ręce i zaparło mu dech. Był on młodym pisarzem i marzył o napisaniu wielkiej, miłosnej powieści, na którą tak bezustannie i boleśnie oczekują ludzie. W tej chwili - z przerażającą jasnością - ujrzał całość; od wielu miesięcy już trzepotały mu się po głowie sceny, dialogi, twarze, lecz dopiero w tej chwili ujrzał swoje dzieło jako myśl skończoną. „Już mam - kombinował gorączkowo. - Teraz już mam. Oni spotkali się przypadkowo na ławce w tym parku. Zawiązuje się romans, pierwsza miłosna noc... Traktują to wszystko cynicznie, sportowo, gdyż tak sobie postanawiają, aby uniknąć komplikacji i rozczarowań. Lecz z czasem - przychodzi miłość. Wielka, obezwładniająca, rzucająca na kolana. Ale oni nie mogą w to uwierzyć; dręczy ich cyniczny początek. Lecz w końcu rozumieją; pozostaną już razem, na zawsze złączeni uczuciem. To będzie rzecz pełna gniewu!...” Uradowany pogalopował do domu.
Dziewczyna powiedziała do chłopaka:
- Dobrze. Jak chcesz. Ale ja cię załatwię. Inni też dowiedzą się o naszej słodkiej tajemnicy. Wylecisz na zbity łeb. Zapomnisz, że chciałeś zostać inżynierem, mój drogi. Już ja ci pomogę.
Nie drgnąwszy odparł:
- Miła, zaczynasz być śmieszna, a to źle. Ja osobiście niczego w życiu nie boję się tak jak śmieszności.
- Mimo to będziesz śmieszny.
- Niezupełnie. Ja także mogę ci przypomnieć o pewnych faktach. Na przykład taki: jest noc, pewien chłopak będący w wojsku myśli o swej dziewczynie i marzy o chwili, kiedy będą razem. Pełni oczywiście wartę... Ładne, prawda? Tymczasem... - Zbliżył ku niej twarz i powiedział twardo: - Tymczasem dziewczyna bawi się w „Kameralnej” z dwoma podtatusiałymi facetami, którzy mają jeszcze sklepiki na ulicy Chmielnej i sflaczałe nogi. Ta dziewczyna jedzie potem do jednego z nich, a jest zupełnie zalana. I potem ta dziewczyna barłoży się z tymi facetami do rana. Rano oczywiście opowiada im wzruszającą historyjkę o tym, że jej ojciec siedzi niewinnie w więzieniu i że ona z matką cierpią głód. Potem pożycza od jednego z nich pięćset złotych i kupuje sobie dwie pary nylonów. Życiowe, co?
- Tak sobie. Znam bardziej ciekawe bajeczki. Słyszałam historię o takim młodym chłopaku, który sfałszował pewne dane w ankietach, aby dostać się na studia, i wygłaszał wzruszające rzeczy do czasu, kiedy było mu to potrzebne. Nauczył się nawet mówić gwarą podwarszawską, gdyż utrzymywał, iż jest autentycznym proletariuszem. Tymczasem tatunio przysyłał mu paczki z Nowego Jorku, tak że chłopak był nawet nieźle ubrany, gdyż tatunio umiał i tam robić ciekawe interesy. Tatunio, ten bezrobotny tokarz z ankiety. Jak myślisz: interesujące?
- Dam ci połowę - rzekł. - O resztę postaraj się sama.
- Nie, miły - rzekła. - Dasz wszystko albo...
- Albo co? - przerwał, brutalnie ścisnąwszy jej rękę.
- Nic. Nie będę się powtarzać. Nie chcę być śmieszna. Ja także niczego nie boję się tak jak śmieszności.
- Dobrze - rzekł twardo. Popatrzył na nią ciężko; uśmiechnęła się szyderczo. - Dam ci forsę za dwa tygodnie - powiedział.
- Wcześniej. To już i tak za późno.
- Trzeba było uważać, psiakrew!
- Komu ty to mówisz?
- Nie na wszystko trzeba się zgadzać, ty...
- Ciszej - syknęła.
Obok nich przechodziła para staruszków; byli siwi i zgarbieni. Przeżyli z sobą już wiele lat: byli wierzący i uważali, iż każdy dzień na tej ziemi darowany im jest od Boga. Dziękowali mu za to. Staruszka spojrzała na dziewczynę i rozpłakała się nagle.
- Co ci jest? - zapytał mąż.
- Dlaczego Bóg nam nie dał takich pięknych dzieci? - rzekła. - Dlaczego nam nie dał takich dzieci?
Staruszek uścisnął jej pomarszczoną i wiotką dłoń.
- Kochaliśmy się - rzekł. - Było nam dobrze. Bóg nam przebaczy, że nie zostawiamy nikogo. To przecież nie z naszej winy.
- Tak - powiedziała z trudem. Otarła łzy i westchnęła: - Jednak byłoby o wiele lepiej...
Zgarbieni odeszli w zielone alejki. Chłopak rzekł:
- Ja ci to zorganizuję. - Chwilę milczał, potem dodał: - Poczekam aż wyjdziesz za mąż.
- To co wtedy?
- Będziesz miała dzieci, dom, męża.
- To co wtedy?
- Nic. Zajdę czasem do was, poznasz nas ze swoim mężem... Pogada się czasami o starych dziejach.
- Więc w przyszłym tygodniu?
- Tak.
- Dobrze - rzekła. Podniosła swoją wspaniałą twarz do góry i na chwilę rozświetliło ją zachodzące słońce; każdy jej włos, każdy kawałek skóry, jej oczy, usta, ramiona, wszystko było przesiąknięte słońcem i pełne słońca. Patrzyła na zielone kopuły drzew, potem rzekła cicho: - Długo będziesz czekał.
- Na miłość długo się czeka.
- Ach, tak - szepnęła.
Nie rzekła już ani słowa; na twarzy jej gasła zorza, gdyż słońce uciekało za drzewa. W ostatnich jego promieniach ujrzało dziewczynę dwóch mężczyzn spieszących z pracy do domu. Obaj byli starszymi ludźmi; mieli poorane twarze i siwe włosy na skroniach. Jeden z nich, niższy, spojrzał na dziewczynę i na twarzy jego odmalował się ból.
- Co ci jest? - zapytał wyższy.
- Głupstwo - rzekł niższy starając się uśmiechnąć. Przesunął ręką po czole ruchem człowieka bardzo zmęczonego i powtórzył: - Głupstwo. Wiem dobrze, że nie powinienem mieć smutnej gęby. Ale nie masz pojęcia, tak czasem trudno się cieszyć.
- Kiedy siedziałem przed wojną swoją dziesiątkę - powiedział niższy - to marzyłem, że jak skończy się walka, tak będą właśnie wyglądać nasze dziewczyny. Kiedy mnie wpakowali do pudła, byłem jeszcze bardzo młody, taki chyba jak ten chłopak, który z nią siedzi. Byłem naiwniakiem i w taki mniej więcej sposób wyobrażałem sobie komunizm. Dopiero jak mi zatańczyli po żebrach, moja wizja się nieco zmieniła.
- Więc dlaczego masz smutną gębę?
- Czasem jednak ciężko pomyśleć, że nigdy się nie miało takiej dziewczyny.
Głupstwo - rzekł drugi. Dał sójkę w bok niższemu i powiedział: - Czy to w końcu ważne? Najważniejsze, że one są, że są taki piękne, że kochają swoich chłopaków i że są kochane.
1955
... [ Pobierz całość w formacie PDF ]