[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Marek Hłasko
Pierwszy krok w chmurach
W sobotę centrum miasto wygląda tak samo jak w każdy inny dzień
tygodnia. Jest tylko więcej pijanych; w knajpach i barach, autobusach i
bramach - wszędzie unosi się zapach przetrawionego alkoholu. W sobotę
miasto traci swoją pracowitą twarz - w sobotę miasto ma pijaną mordę.
Natomiast w centrum miasta, w sobotę
nie ma ludzi, którzy lubią obserwować życie: stać w bramach, włóczyć się po
ulicach, siedzieć na ławce w parku godzinami i tylko po to, aby za lat
dwadzieścia móc sobie przypomnieć, że tego to a tego dnia widziało się
mniej lub bardziej dziwny traf życiowy.
Tak jak wysłańcy chadzają jeszcze podczas okupacji w czerwonych
czapkach, tak jak handlujący suchym piaskiem, jak podwórzowi śpiewacy o
przepitych tenorach - centrum miasta wymarli obecnie obiektywni
obserwatorzy życia.
Obserwatorów można spotkać jedynie na przedmieściu. Życie
przedmieścia zawsze było i jest bardziej zagęszczone; na przedmieściu w
każdą sobotę, kiedy jest pogoda, ludzie wynoszą krzesła przed domy;
odwracają się tyłem i usiadłszy okrakiem, obserwują życie. Upór
obserwatorów nosi czasem znamiona generalnego obłędu: czasem siedzą w
ten sposób przez całe życie i nie widzą nic oprócz twarzy obserwatora z
przeciwka. Potem umierają z głębokim żalem do świata, z rzekonaniem o
jego szarzyźnie i nudzie, gdyż rzadko kiedy przyjdzie im namyśl, że można
podnieść się i pójść na sąsiednią ulicę. Obserwatorzy życia na starość stają
się niespokojni. Miotają się, patrzą na zegarki; jest to jeden ze śmiesznych
nawyków starych ludzi - pragną ratować czas. W pewnym okresie chciwość
życia i wrażeń staje się u nich silniejsza niż u dwudziestolatków. Dużo
gadają, dużo myślą: uczucia ich są dzikie i tępe zarazem. Potem gasną
szybko i spokojnie. Umierając wmawiają wszystkim, że żyli szeroko.
Impotenci chwalą się sukcesami u kobiet, tchórze - bohaterstwem, kretyni -
mądrością życia.
Pan Gienek - z zawodu malarz pokojowy - od czterdziestu lat mieszkał na
Marymoncie i od tyluż lat obserwował życie swej dzielnicy. Owej soboty pan
Gienek także siedział przed swoim domem w ogródku i bezmyślnie patrzył
w ulicę. Od czasu do czasu spluwał i oblizywał spieczone wargi; wygasający
dzień był upalny i dręczący. Pan Gienek był rozdrażniony: nie zdarzyło się
nic ciekawego w dniu dzisiejszym, nikt nie złamał ręki, nikt nikogo nie pobił
i pana Gienka ssało uczucie pustki i nudy - kopnął psa, który nawinął mu się
po nogę i ponuro ziewając patrzył na ulicę. Była pusta, przejeżdżające z
rzadka samochody podnosiły tumany rozparzonego piasku. Kiedy stracił już
cała nadzieję na ujrzenie kawałka życia, uczuł, że ktoś trąca go w ramię.
Podniósł oczy i zobaczył swego sąsiada, Maliszewskiego.
- Chodź pan - powiedział Maliszewski.
- Gdzie?
- Niedaleko
1
- Po co?
- Chcesz pan coś zobaczyć? - powiedział Maliszewski.
Był to niski człowiek dobrodusznej twarzy i chytrych oczkach. Ruchy jego -
mimo pozornej ociężałości - były szybkie i zwinne jak ruchy młodego kota.
- Co jest? - zapytał pan Gienek; ziewnął był zmęczony upałem.
- Chłopak? - powiedział Maliszewski
- I co z tego?
- Satyra - powiedział Maliszewski - On jest z dziewczyną. Już pan
rozumiesz?
- Jasne - rzekł pan Gienek. Podniósł się; w serce jego wstąpiła nadzieja.
Zapytał z ożywieniem: - Ładna?
- I ładna i młoda - rzekł Maliszewski. - Mówię panu, dobra robota tam
chodzi. - Nagle zniecierpliwił się: - Idziesz pan czy nie? - zapytał.
- Nic z tego nie będzie - powiedział pan Gienek - Zanim my tam dojdziemy
,to oni skończą. Mówię panu, że nic z tego nie będzie.
- Oni nie mają po pięćdziesiątce tak jak pan - powiedział Maliszewski. -
Mogą bardzo długo bawić się w ten sposób. Ja jak byłem młody, toteż
mogłem się w ten sposób bawić godzinami. Naprawdę tak było. Wstąpimy
po mojego szwagra i podskoczymy tam, chce pan? On już wrócił z roboty i
chętnie pójdzie z nami. O, patrz pan, już idzie!
Rzeczywiście, ulicą szedł młody, tęgi mężczyzna. Rękawy koszuli miał
podwinięte, w zębach trzymał trawkę. Oczy jego były senne i drwiące,
powieki - ciężkie.
- Heniek - zawołał Maliszewski - pozwól tu na chwilkę!
Heniek zbliżył się i oparł o płot. Czoło jego było mokre od potu.
- Cześć powiedział. - Co u pana, panie Gienku?
- Heniek - powiedział Maliszewski - chodź z nami.
- Gorąco - powiedział Heniek; oblizał wargi i westchnął: - Nie ma czym
oddychać. W taki upał nawet świętemu by nie stanął. Gdzie chcecie skoczyć?
- Byłem na działce - rzekł Maliszewski. - Widziałem chłopaka z dziewczyną.
- Szmata? - zapytał Heniek. Wypluł trawkę, potem zerwał nową i przygryzł
ją mocnymi zębami.
- Skąd - powiedział Maliszewski. - Mówię ci: młoda i ładna.
- Możemy podskoczyć - powiedział Heniek. - Ty mnie znasz: ja lubię
popatrzyć na życie. Jeśli dziewczyna będzie brzydka - zwrócił się do
Maliszewskiego - to ty coś dzisiaj postawisz.
Ruszyli i szli szybko wśród działkowych ogródków. Ludzie przychodzili
tu po pracy, aby doglądać swych kartofli, pomidorów i marchwi. Teraz
jednak było pusto: parny, drętwy dzień zmęczył wszystkich - ludzie siedzieli
w domu.
- Duszno - powiedział Heniek. - Ja nic nie mogę robić w taki dzień.
Głowa mnie boli cały czas.
- Tamtym też chyba gorąco - powiedział pan Gienek.
- Myślę - rzekł Maliszewski. - My ich ochłodzimy. Tak, Heniek?
- W zeszłym roku - powiedział Heniek - tutaj też przychodził taki jeden gość
z dziewczyną. Całe lato tu przychodzili.
- I co?
- Nic. Pewnie nie mieli mieszkania.
- Pobrali się? - zapytał z wysiłkiem Gienek; marzył o szklance zimnego,
gorzkawego piwa.
2
- Nie wiem. Może i tak, że się pobrali. Też była ładna dziewczyna.
- Blondynka? - zapytał znów Gienek; nic a nic go to nie obchodziło.
W dalszym ciągu czuł dręczącą pustkę i niesmak.
- Brunetka - rzekł Heniek. Pamiętam jak dziś. Ten facet był blondyn. Nie
mogłem zrozumieć, dlaczego taka ładna dziewczyna chodzi z takim
łachudrą.
- Nie wiem - mruknął pan Gienek. Splunął gęstą śliną. Był zły na Heńka:
przypomniał mu, że on sam ma brzydką i dość głupią żonę. Powiedział: -
pewnie jakaś szmata.
- Może?... Teraz cicho - rzekł Maliszewski. Poszedł przodem, oni szli za nim
wolno, starając się nie robić hałasu. Było już szarawo: słońce uciekło, na
trawie kładły się błękitnawe cienie. Maliszewski w pewnym momencie
odwrócił głowę i zawołał cicho - Chodźcie!
Podeszli na palcach kilka kroków i zobaczyli chłopaka z dziewczyną.
Leżeli obok siebie. Dziewczyna oparła swoją głowę o ramię chłopaka i
przytuliła się do niego całym ciałem. Leżeli zmęczeni miłością i upałem, byli
młodzi i ładni oboje - jedno ciemne, drugie jasne. Sukienka dziewczyny była
uniesiona; miała długie, mocne brązowe nogi.
- Ładna - rzekł Heniek. - Bardzo ładna.
- Mówiłem - powiedział szeptem Maliszewski.
Stali w milczeniu: pan Gienek znów oblizał wargi i pomyślał o swojej
żonie z dreszczem nagłego wstrętu. Maliszewski uśmiechnął się głupkowato.
Heniek jeszcze bardziej opuścił ciężkie powieki i postępował z nogi na nogę.
Nagle zapytał z rozdrażnieniem:
- Robimy coś?
- Ty - powiedział Maliszewski - Zrób im coś takiego, żeby się nie pozbierali
ze śmiechu do końca życia. Ty to możesz zrobić, Heniek
- Heniuś - powiedział pan Gienek - najlepiej ich nastraszyć. - Przytaknął
palcami i powtórzył: - Ona jest strasznie ładna. Już dawno nie widziałem
takiej lalki. Jeszcze dziecko. Nie powinni tego robić. - Nagle zniecierpliwił
się i rzekł do Heńka:
- Zrób im pan co, bo jak nie, to ja im bombę zasunę.
- Czekaj pan - powiedział Heniek. - To już lepiej ja.
Patrzył przez chwilę na brązowe uda dziewczyny i na twarzy jego
malowała się męka. Potem wyszedł zza drzewa i stanął przed młodymi.
Zmrużywszy oczy, rzekł:
- W tatę i mamę się bawicie? Smacznego!
Maliszewski i pan Gienek wybuchnęli śmiechem. Chłopak zerwał się na nogi
i wyjąkał:
- Czego pan chce?
- Niczego - powiedział bardzo wolno Heniek. Stanął przed chłopakiem i
kołysał się na nogach. Gryzł w dalszym ciągu trawkę i spluwał zielonkawą
śliną. Potem powiedział:
- Uważaj, jak jedziesz kochany. To ci przyszedłem powiedzieć. Zawsze
uważaj, jak jedziesz.
Maliszewski wyszedł zza drzewa i stanął obok Heńka.
- Ładna dziewczyna - powiedział patrząc na nią burymi oczkami - Ja bym
sam chciał taką poznać. Może się zapoznamy, proszę panią.
- Idiota - powiedziała dziewczyna. Stanęła za chłopakiem; była czerwona i
zdenerwowana; pan Gienek patrzył, jak drżą jej szczupłe plecy i raz jeszcze
3
pomyślał ze wstrętem o swojej brzydkiej, grubej i nieforemnej żonie.
- Ty, ty, szmata - powiedział Maliszewski; oczy nabiegły mu krwią ze
wściekłości. Rzekł szybko, jakby się dusząc: - Ty jesteś zwyczajna kurwa,
rozumiesz? Ja mam córkę starszą od ciebie , ty kurewko.
- Niech pan stąd odejdzie - powiedział chłopak, błagalnie patrząc im w oczy.
- Ja pana proszę, niech pan stad odejdzie. Myśmy panu niczego nie zrobili. Ja
pana strasznie proszę.
- Kogo ty prosisz, Janek? - powiedziała dziewczyna. - Tego starego durnia?
- Zamknij swojej pani mordę - powiedział Heniek - bo inaczej ja jej zamknę.
I sam też nie pajacuj. Mowie ci, zamknij jej mordę.
- Sam masz mordę - powiedziała dziewczyna. Patrzyła na niego z pogardą.
Była nieprzytomna ze zdenerwowania, lecz usiłowała się roześmiać
szyderczo - Bydlak - powiedziała i wybuchnęła płaczem.
- Ej, ty - powiedział Heniek i szarpnął ją za rękę. - Komu ty wymyślasz?
Przychodzisz się tutaj puszczać i jeszcze coś mówisz?
Chłopak szarpnął się; uderzył Heńka w twarz - raz i drugi. Stało się to tak
szybko, że Heniek zdążył tylko zamrugać oczami. Lecz w następnej chwili
złapał chłopaka za włosy i trzasnął twarzą w swoje kolano. Potem uderzył go
pięścią w usta i rzucił na ziemię.
- Dosyć, proszę klienta? - zapytał. - Jak nie dosyć, to ja mogę klienta
obsłużyć dodatkowo. Taryfa ulgowa; tu jest bardzo miły cmentarz. - I
wybuchnął stekiem najplugawszych obelg. Zamknął oczy, lecz ciągle widział
brązowe, długie nogi dziewczyny.
- Chodź, Janek - powiedziała dziewczyna. Otarła chłopakowi twarz z krwi.
Rzekła do nich:
- Policzymy się jeszcze. - I kiedy odeszli już parę kroków, krzyknęła
histerycznie:
- Jesteście stare szmaty nie mężczyźni!
Wracali do domu. Znów szli wśród ogródków działkowych.
- Parno - powiedział Heniek. - Prawdopodobnie, że będzie padać. -
Westchnął i rzekł: - To była ładna dziewczyna. Dlaczego jej powiedziałeś, że
jest kurwą?
Przecież jej nie znasz. Skąd mogłeś wiedzieć?
- Ja przecież nie powiedziałem, że ona jest taka - rzekł Maliszewski. - To ty
powiedziałeś.
- Ja?
- Ty.
- Nie wygłupiaj się. Ja jej wcale nie znałem.
- Ja ją znałem - powiedział Maliszewski. - Ja już ich tutaj widziałem nie
pierwszy raz. Oni się bardzo kochają.
- Co będzie dalej? - zapytał pan Gienek.
- Nie wiem, co będzie dalej. Ale wiem, że oni z sobą chodzą. I wiem ,że oni
dzisiaj pierwszy raz z sobą.
- Skąd? - zapytał leniwie pan Gienek.
- Słyszałem, jak ją prosił. I on się bał, i ona się bała. Słyszałem, jak się
namawiali. Bali się dziecka, tak mówili. Ale chyba bardziej siebie.
- Tak zawsze bywa ten pierwszy raz - powiedział Heniek. - Ja się też bałem.
- Każdy się bał tego pierwszego razu - powiedział Maliszewski. - Ale po co
ty go zaprawiłeś?
- Sam chciałeś.
4
- Nie wiedziałem, że to tak wyjdzie. On do niej tak dziwnie mówił...
- Jak?
- Nie pamiętam.
- Chmurzy się i powiedział pan Gienek.
- On właśnie cos mówił o chmurach - powiedział Maliszewski. - Jakiś
wiersz. Mówię wam, oni się kochają.
- Już teraz nie będą się kochać - powiedział Gienek. - Będą siebie mieli
dosyć na zawsze. Po takim czyść nie będą mogli patrzeć na siebie.
Niepotrzebnie to wszystko wyszło.
- Ja już wiem - powiedział Maliszewski - Przypomniało mi się. On tak jej
mówił, że jak on ją tego, to będzie ich pierwszy krok w chmury. On tak jej
mówił, tylko, że do wiersza. A ona tylko: "Boję się. Boję się." i płakała.
- Może się bał bólu?
- Nie myślę - rzekł Maliszewski - Nie myślę, żeby się bała bólu. To
przychodzi potem. Życie, inni ludzie, plotka. Ale ten pierwszy raz, to
naprawdę jest w chmurach. Zakochani niczego nie widzą.
- My też? - zapytał Heniek.
- Oni teraz już nie będą się kochać - powiedział pan Gienek. - Ja sam wiem,
że jakby mnie coś takiego spotkało, to bym już potem nie kochał
dziewczyny. Zmarkotniał nagle: znów ssała go pustka Wyszli z ogródków i
znów szli ulicą.
- Nie - powiedział Heniek. - Oni już teraz nie będą się kochać. Mnie też
spotkało kiedyś coś takiego. I nie kochałem już potem tej dziewczyny.
- Każdego z nas spotkało kiedyś coś takiego - powiedział Maliszewski. - Ale
po co ty mu dałeś w japę?
- On mnie pierwszy uderzył - rzekł Heniek. - Zajdziemy na to piwo?
- Możemy zajść. Ta dziewczyna to już chyba nie przyjdzie.
- Chyba nie - powiedział pan Gienek. - I za co pan ją tak nazwałeś?
- Moją dziewczynę też tak ktoś kiedyś nazwał - powiedział Maliszewski. -
Jak Boga kocham, do dziś nie wiem za co.
- I nie kochałeś się pan już potem?
- Nie - powiedział Maliszewski. Milczał, potem rzekł z nagłą złością: -
Dajcie mi spokój, do cholery! Nie wierzę w żadna miłość. Kobiecie swojej
też nie wierzę. Nikomu nie wierzę.
- Głupia sprawa - powiedział Heniek. Spojrzał w niebo i powiedział:
Chmurzy się. To jak on tam mówił?
- Zdaje się, że krok w deszcz czy coś takiego - powiedział zmęczonym
głosem Maliszewski. - Chodźcie na to piwo... Albo o deszczu, albo o burzy...
Nie pamiętam. Nie chcę niczego pamiętać. Gdybym nie pamiętał, nie byłoby
tej całej awantury.
- Będzie jutro deszcz - powiedział Heniek.
- Zawsze w niedzielę pada deszcz - powiedział pan Gienek. Skrzywił się: raz
jeszcze pomyślał o swojej ohydnej żonie, o chłopaku, o dniu jutrzejszym, o
ślicznej dziewczynie, o jej długich, brunatnych nogach, o jej piersiach, o jej
czerwonych, świeżych ustach, o jej opalonym, silnym karku, o jej zielonych,
przerażonych oczach i powtórzył bełkotem, gdyż musiał coś powiedzieć: W
niedziele zawsze pada deszcz...
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]