[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Gustaw Herling-Grudziński - "Wieża" Współczesność Cierpienie, samotność, poczucie izolacji - nie jest łatwo zaakceptować te doświadczenia. Boimy się bólu, osamotnienia i na co dzień unikamy myślenia o tym. Ucieczkę przed ludźmi przeżywającymi tragedię motywujemy wielką wrażliwością na cierpienie, brakiem czasu, nadmiarem zajęć... Lęk nasz jest do pewnego stopnia usprawiedliwiony, lecz trzeba go przezwyciężyć i zrozumieć, że przecież cierpienie i poczucie osamotnienia należą do naszego życia, w którym wszystko ma swój czas. Naprawdę uświadamiamy to sobie dopiero wówczas, kiedy spotyka nas lub naszych najbliższych nieszczęście. Wtedy przychodzi chwila głębokiej refleksji, próby odpowiedzi na dręczące pytania: dlaczego mnie to spotkało; czym zawiniłem? Ten moment jest dla nas, ale i dla otaczających nas ludzi, szansą nowego spojrzenia na człowieka, jego wartość. Dotychczas interesowaliśmy się może tylko sprawami wymiernymi, materialnymi. Teraz nie ma to już żadnego znaczenia. Zaczynamy zdawać sobie sprawę z naszej słabości, kruchości istnienia, pozorów pewnych wartości. Dopiero gdy doświadczymy cierpienia, kiedy czujemy się bezbronni i samotni, dostrzegamy, jak ważna jest bliskość drugiej osoby. Uczymy się od nowa tego, o czym często, w ferworze codziennych zajęć, zapominaliśmy: współczucia, umiejętności dostrzegania innych ludzi i ich problemów. Obcowanie z cierpieniem i samotnością wyzwala też z egoizmu, który nas często zasklepia w pancerzu nie do przebicia. Zaczynamy dostrzegać, że ktoś potrzebuje pomocy, czujemy, że powinniśmy wziąć na siebie brzemię jego nieszczęścia, a może tylko wystarczy powiedzieć: jestem z tobą w twoim bólu, podzielam twój ból. O samotności, godnym
[ Pobierz całość w formacie PDF ]